Kind Centrum van de "Toekomst?"

In het artikel van de Volkskrant was vandaag te lezen dat het "investeren in kindcentra waardevoller is dan meer ouderschapsverlof".

Reden om die stelling is te onderzoeken. Het artikel laat het namelijk erg mooi klinken door het op talent ontwikkeling van jonge kansarme kinderen te gooien. Maar in hoe ver is dit mogelijk?

Er staat bijvoorbeeld beschreven "dat kinderen die opvang genoten hebben sociaal beter zijn" wat uiteraard een onmisbaar feit is.

Feit is echter ook dat kinderen meer leren van ruzies zelf oplossen, minder angst ontwikkelen wanneer zijn aan vrij spel of wild spel kunnen doen, meer leren over oorzaak gevolg wanneer zij tijdens vrij spel bijvoorbeeld ook met dingen mogen gooien of mogen gillen in een ruimte om te onderzoeken. Kun je het al voorstellen dat al die kinderen in zo'n integraal kindcentrum zo lekker mogen spelen? Om zo veel mogelijk te ontdekken samen stoeien?

Nee, inderdaad... Zo ziet dat er in de praktijk vaak niet uit, want er zijn regels en we moeten rustig en lief spelen. Vervelend dat je daar niet altijd even veel leerrendement uit haalt.

Wat vooral naar voren komt voor mij als pedagoog in het artikel... Dat het lijkt te gaan om de economische bijkomstigheden die wel gunstig zouden kunnen zijn. Denk aan dat meer moeders gaan werken, die brengen allemaal hun kind naar die opvang, daardoor kan er weer een nieuwe leidster aangenomen worden, etc.

Maar voor de kinderen? Ik ben kritisch.

De politieke week kort samengevat:
Kinderen een toekomst geven valt de politiek zwaarder...
Dan kinderen een boete geven. 

Leuk artikel? Like ons op Facebook en mis niets!

https://www.facebook.com/pedagokliekjes

De-Week-Tegen-Pesten-Post #1

Het gewone leven en dus ook de scholen zijn weer begonnen.

Daarom tijd voor: "WEEK TEGEN PESTEN".

Ja, voor de een is het heerlijk al die vriendjes en vriendinnetjes elke dag weer op het schoolplein te zien, voor de ander begin het schooljaar met buikpijn voor wat er komen gaat. Zal het dit jaar weer hetzelfde zijn? Zucht.

Stel je kind wordt gepest, wat dan?

We zochten een aantal tips voor je op, vandaag tips om met de leerkracht te delen.
Morgen tips om je kind beter te begrijpen. In de loop van de week nog veel meer. Wat een dag bij pesten stilstaan is immers veel te weinig... Pesten is structureel en dus iets om structureel bij stil te staan. Day 1: Let's go!

Tips om met de leerkracht te delen:

- De KiVa Methode:
Nog niet alle scholen werken met deze methode, maar de scholen die er wel mee werken zijn er meer dan tevreden over! Het uitgangspunt van de methode is: de groep is verantwoordelijk voor het pestgedrag in de klas. Is dit gedrag namelijk niet "cool", dan stopt het vanzelf. Ook de kinderen die dus niet mee doen met het pesten worden door de leerkracht verantwoordelijk gesteld. Keer op keer blijkt maar weer, het werkt! Dus mocht je het vermoeden hebben dat er iets moet gebeuren met het pestprotocol op school, raad de KiVa-Methode aan!

- Kanjertraining:
Ik ben er, en ik mag er zijn. Duidelijk boodschap, echter vaak lastig om te voelen door kinderen die gepest worden of in een klas zitten waar pestgedrag voorkomt. Daarom is ook kanjertraining aan te raden. Die zorgt ervoor dat er een aantal lessen en oefeningen zowel preventief als na aanleiding van een incident gegeven kunnen worden door de leerkracht van de klas zelf. Deze methode is door het NJI aangewezen als effectief in hun database. Tippen dus!

- Kikkerbecool:
Wat zou een coole kikker in die situatie doen? Spel voor kinderen en opvoeders dat tijdens en gezellig spelletje kinderen leert wat ze in situaties moeten doen. Op een leuke manier werken aan sociale vaardigheden zoals manieren maar ook voor jezelf opkomen. Kinder gaan zelf nadenken wat gepast zou zijn, welke opties er zijn in een situatie en welke het beste is. Wanneer kom je wel en wanneer niet voor jezelf op? Omgaan met pesten en plagen is een van de thema's die terugkomt op een plezierige en kinderlijke manier in het spel. Kan zowel thuis als op school gespeeld worden.
Klik voor meer informatie over kikkerbecool hier.

Wij hopen op een pest-vrij schooljaar! Laat elk kind met plezier naar school gaan!

Klik op de link om de site van week tegen pesten te bekijken.

Voor meer tips, tot morgen!

Liefs, Carmen.

Week tegen pesten #durfJIJhetaan? 

Het "Dat-maak-ik-alleen-mee-jij-weet-helemaal-niet-hoe-dat-is.." moment.

Wie heeft dit nog nooit meegemaakt, je dochter, favoriete nichtje of verlegen tiener zoon heeft zijn of haar eerste gebroken hart. Je verteld een verhaal van toen je zelf zo oud was en het ook het einde van de wereld was, maar dit helemaal niet waar blijkt te zijn. Stel je jezelf hartstikke kwetsbaar op, krijg je een oogrol met het commentaar "dat jij daar natuurlijk helemaal niets van snapt, dit overkomt alleen hen..." 

Precies, dat is dus gewoon HELEMAAL NIET WAAR maar probeer dat een puber maar eens uit te leggen zonder de situatie te verergeren...

Hoe komt het dat je kind het gevoel heeft dat je hem of haar helemaal niet begrijpt?

In deze leeftijdsfase (puberteit) ontwikkelen jongeren zich in een rap tempo. Het lijkt voor hen alsof zij de enigste zijn die dit soort dingen mee maken, simpelweg omdat hun manier van denken veranderd. De focus die als kind vooral ligt op zichzelf gaat verschuiven en je zoon of dochter zal zich aan het einde van de puberteit meer richten op anderen en naar buiten toe. Dit is echter wat ze noemen een paradoxaal proces... Door al die hormonen en veranderingen lijkt het voor je kind alsof het alleen hem of haar overkomt. Soms is het zelf zo met deze gedachten (persoonlijke fabels) dat ze niet alleen denken dat het alleen hen overkomt, maar dat ze ook nog een publiek hebben voor hun gevoel. Ze lijken dan ook onaanraakbaar te zijn voor bepaalde dingen, denk bijvoorbeeld aan kanker of een soa krijgen, dit gebeurd alleen met anderen, nooit met hen. Dit is weer de andere kant. Ja, paradoxaal dus.

Wat kun je hieraan doen? Hoe zorg je ervoor dat je tiener luistert naar je advies over zijn of haar gebroken hart?

Nou... Het is gewoon een ontwikkelings proces. Het hoort erbij. Toen jij een tiener was had je dit ook. Vraag maar na aan je moeder ;-) De mate waarin kinderen dit hebben kan echter wel verschillen dus houdt hier rekening mee. Wat kun je dan wel doen als je lieve schat maar niet kan stoppen met huilen om die scharrel van een week? Vraag of een van zijn of haar vrienden of een net iets oudere nicht of neef die hetzelfde heeft meegemaakt eens met hem of haar praat. Tieners vinden de mening van leeftijdsgenoten en peers heel belangrijk. Hier luisteren ze veel eerder naar en delen ze immers ook meer mee in deze levensfase dan met hun ouders.

Succes ermee dus! Er komt vanzelf weer een tijd dat ze wel bellen om je advies. Don't worry.

Vind je deze post leuk? Meer lezen zoals dit? Like ons dan op Facebook en blijf up-to-date!
www.facebook.com/pedagokliekjes

Liefs, Carmen

Bronnen:
Feldman, R. (2012). Ontwikkelingspsychologie. (5e druk)

Het project "#Jongeblik"

Als je de titel leest denk je vast en zeker "#Jongeblik" wat is dat nu weer?

Ja inderdaad, dat dachten wij op het begin ook. Het was een hoorcollege als geen ander, redelijk saai, veel voorgelezen van powerpoints en eigenlijk precies wat je zou verwachten... Zoals normaal zou je kunnen zeggen. Maar nee, het was niet zoals normaal.

*SHOCKING*

Er waren twee nog aangekondigde gastsprekers bij dit college aanwezig. Ja, verassing!
De twee dames kwamen vertellen over het project "#Jongeblik" en Gemeente Hart van Brabant.
Normaal gesproken zou ik hierbij snel afgeleid zijn want nou ja... Ik heb tween baantjes, ik ben druk bezig met school en schrijven... Dus eerlijk is eerlijk waar ik ga werken en wat ik vind van welke organisatie die ergens in het verre Tilburg zit... Daar denk ik vrij weinig over na.

Maar... Deze gastsprekers hadden vast al op onze luie studente attitude gerekend want ze pakte niet alleen met veel enthousiasme maar ook nog eens met veel energie uit.
Door de powerpoints interesant te maken en er voorbeelden bij te halen die in ons dagelijks leven naar voren kwamen ging me toch warempel iedereen in de collegezaal op het puntje van zijn stoel zitten!

De essentie van het project:
Iedere eerste jaars student van de Fontys moet voor school onderzoek doen naar een jongere groep.
Zij interviewen hiervoor allemaal een jongere per student. Voor iedere student en jongere is er de mogelijkheid om een quote uit hun verhaal met foto te delen op www.jongeblik.nl net zoiets als "The humans of New York" blog.

Waar is dit dat goed voor? Denk je...

Nou de transitie jeugdzorg, ja die ja. Is nog in volle gang. Hoe gaaf is het nu als voor en door en met jongere deze gestuurd wordt? Inderdaad heel gaaf. En wat als we nu via social media jongeren zelf laten zeggen waar zij tegen aan liepen, wat zij verwachten, maar vooral wat zij willen zien? Helemaal van deze tijd, super handig plus op deze manier gaat het echt leven onder jongen. Want wat de een tweet retweet de ander weer en liked en shared enzovoorts.

Kort maar krachtig, perfect en prachtig toch!

Zo zouden er zomaar 400 verhalen op de site kunnen komen staan waar vervolgens een boekje van wordt gemaakt dat aan Gemeente Hart van Brabant wordt gepresenteerd. Door jongeren uit Brabant, voor jongeren uit Brabant om zo samen de weg die zij vooruit willen te stimuleren.

Wat vind jij ervan? Goed plan? Nog verbeterpunten?
Al verhalen gelezen? Laat je reactie hier beneden achter. 

Liefs, Carmen

Pedagokliekjes - Het project "#Jongeblik"

Bronnen: Zie www.jongeblik.nl
                & Eigen ervaringen.

Vond je dit een goed artikel en wil je graag meer weten?
Like ons op Facebook en blijf up to date over hoe een student pedagogiek tegen alle veranderingen maar ook de nodige veranderingen in het opvoedend Nederland aankijkt!
www.facebook.com/pedagokliekjes

Het "Ja-jij-kan-dat-wel-zeggen-mam-maar-ik-weet-het-toch-beter" moment.

We hebben het allemaal wel eens...

"Oeh lekker he, deze aardappels" en daar gaan ze al "Nee, bleh stamp is lekkerder.."
Of "Wauw zie je die merel daar in de tuin?" en dan "Nee, pap dat is een vogel!"

Onze kinderen weten het gewoonlijk altijd beter. Of ja... Dat denken ze dan hè!

Zo'n moment als deze zie je vaak genoeg gebeuren, maar waar komt dit vandaan?
Waarom denken onze kinderen het zo veel beter te weten als wij oud en dus hopelijk ook wijs zijn..
Pap was toch altijd de slimste van de hele wereld... Toch..? Iemand?

Wij mogen dan misschien wel weten dat we veel meer weten... Maar kinderen weten simpel weg niet, dat ze iets niet weten. Zij hebben een groot deel aan onbewust onkunde. Onbewuste wat..?!

Er zijn verschillende vormen van dingen weten, ergens kennis van hebben. De eerste is bewuste kunde, deze heb je op het moment dat je weet dat je iets kunt of ergens iets vanaf weet. Denk aan je hobby. Doe je aan tennis, dan weet je hoe je een racket vast moet houden. Dit is dus en bewuste kunde. Je weet immers dat je dit weet.
De tweede is bewuste onkunde. Ja, je raadt het al! Dit is iets waarvan je weet dat je het niet weet. Stel ik ga met mijn vriend die niets van tennis afweet samen een balletje slaan... Dan gaat hij aan zijn bewuste onkunde werken met mij. Hij heeft nog nooit getennist dus hij weet hier niets van af. Hij weet wel dat hij het ooit zou kunnen weten, dat is dus een bewuste onkunde.
Last best... De onbewuste onkunde, je kind weet niet dat er dingen zijn waar hij of zij nog niks van af weet. Om die reden weten ze dus ook niet dat ze slechts weinig weten. Ze denken alleen in bewuste kunde en bewuste onkunde. Zij hebben geen idee dat deze derde variant er ook is. In tegenstelling tot volwassen die vaak op zoek zijn naar hun onbewuste onkunde.

Hoe helpt dit je om je kind beter te begrijpen?

Op het moment dat je kind iets een opmerking maakt die subjectief (een mening) is, over een objectief (een feitelijk) weetje dat je mededeelt. Dan kun je je kind direct uitleggen waarom dat wat je zegt feitelijk is. Kinderen zijn leergierig. Zij maken deze "ik-weet-alles-lekker-puh-fouten" alleen wanneer zij denken alles te weten. Leer je kind dus iets op zulk moment. Als je een kind een boek laat lezen over dieren, een onderwerp waar zij veel vanaf weten. Waarin je verzonnen dieren als tekeningen verwerkt en je vraagt je kind "Bestaat dit dier?" dan zal het kind vast en zeker "nee" zeggen simpel weg omdat je kind nooit van het die gehoord heeft en het dus voor hem of haar helemaal niet mogelijk is dat dit dier bestaat. Je kunt hier behalve uitleg over wat jij als ouder van de wereld weet, vrij weinig aan doen... Euh wat verder?


Het gelukje wat in het verlengde van deze momenten zit, na mate je kinderen ouder worden en zij meer en meer leren, veranderen hun hersenen en de manier van leren ook. Net zowel als hun zelfbeeld. Er komt dus net zo zeker als dit moment ook een moment waarop je kind wel naar al je advies en wijsheden luistert! Nog een paar jaartjes wachten...

Liefs, Carmen.


Bronnen: Het artikel "Children are know it alls" van Psychology today.
                Het artikel "What you need to know about a know it all" van Psychology today.

Leuk bericht? Herkenbaar moment? Op de hoogte blijven van alle adviezen?
Like ons dan op Facebook en je mist niets! www.facebook.com/pedagokliekjes

Pedagokliekjes - Ik-weet-het-toch-beter-mam-moment.

De: "kinderen-hebben-ook-het-vrijheid-blijheid-principe" fabeltje

"Het is goed je kinderen vrij te laten en alleen toe te kijken, hier worden ze zelfstandig van, je moet je er niet mee bemoeien."

Nee: Kinderen willen niet geheel vrijgelaten worden. 

Kinderen hebben juist de behoefte aan regels en grenzen, jij als opvoeder bent degene die deze moet introduceren en moet naleven.

Voor de meeste kinderen in onze westerse samenleving sluit het autoritataire ouderschap het beste aan bij hun behoefte.

Deze opvoedingsstijl houd in dat ouders duidelijke regels hanteren en hier consequent in zijn. Ondanks dit strenge tintje zijn deze ouders liefdevol naar hun kinderen toe en ondersteunen ze hen emotioneel. Zij proberen hun kind(eren) uitleg te geven over het waarom een bepaalde situatie een regel heeft en hoe je je dan dient te gedragen.

Mochten zij een staf geven dan leggen ze uit wat de rede hiervan is aan het kind. Ze kunnen een kalme discussie aangaan tijdens de opvoedingsmomenten, met belangstelling voor hun kind(eren) en ruimte voor eigen inbreng die zij op de tafel brengen tijdens het overleg.

Autoritatieve ouders stimuleren de onafhankelijkheid van hun kind(eren) en zijn betrokken bij de activiteiten die het kind doet.

De kinderen die binnen deze opvoedingsstijl opgegroeid zijn doen het over het algemeen het beste: ze hebben een enorme drive om te presteren. Ook worden ze aardig en vriendelijk gevonden door leeftijdsgenoten.

The perks of being a child from autoritataire parents :-)

Liefs, Carmen.


Bronnen: Robert S. Feldman - Ontwikkelings psychologie. (5e editie, uitgekomen in 2012 bij Pearson Education Benelux)

Op de hoogte blijven van al onze berichten?
Like ons op Facebook en je mist niets!
www.facebook.com/pedagokliekjes

Pedagokliekjes - Kinderen willen vrij zijn?!

Pedagokliekjes.

De blog pedagokliekjes dankt zijn naam aan het feit dat er veel opvoed fabels de ronde doen.

Van vroeger uit geeft iedere moeder weer aan haar dochter door wat zij van haar moeder vroeger geleerd heeft. Maar veel van deze dingen zijn achterhaald tegenwoordig? 

Lees hier wat je juist wel en juist niet moet doen. 

Alle fabels ontkracht en wijsheden ondersteund door onderzoek worden beschreven en uitgelegd door een Pedagogiek student van de Fontys in Eindhoven. 

Een heleboel "opvoedingswaarheden" doen de pedagogiek namelijk niet goed, het zijn pedagokliekjes die we in de kliko moeten gooien. 

Heb je een suggestie of vraag laat dan een reactie achter en wij zullen hier een post over schrijven!
Op de hoogte blijven van al onze posts?
Like ons dan op Facebook en je bent altijd up-to-date!
www.facebook.com/pedagokliekjes

Liefs, Carmen. 

Opvoedtips door een pedagogiekstudent:
Pedagokliekjes.